All possible answers

Όλες οι πιθανές απαντήσεις
[or "Did I just say 42?"]

I. Φόβος

Μόνο φοβάμαι,
απλά φοβάμαι,
μήπως έτσι,
μήπως σ' αυτό το δρόμο
με τους πολλούς ανθρώπους,
μ' εμένα για σταθερό σημείο,
με τον ακίνητο πυρήνα
αναστηλωμένο
σ' όλο του το
ποταπό μεγαλείο
μέσα μου,
δεν μάθω ποτέ
ξανά
συνήθειες,
υγρές μυρωδιές,
μηχανικές κινήσεις,
ασυναίσθητες εκφράσεις,
και
μήπως δεν με παρατηρήσει κανείς
αρκετά –
οι περισσότεροι δε θυμούνται
έτσι κι αλλοιώς,
δε θυμούνται
την ακρούλα του δείκτη
του δεξιού χεριού μου
και τον αντίχειρά μου
να την πιλατεύει
σε στιγμές
αμηχανίας,
ή απλά σ' όλες τις στιγμές,
δε θυμούνται
το λίκνισμα
πριν τον ύπνο...

Η ελεύθερη βούληση
είναι πάντα εκεί,
στην επόμενη ανάσα
και στο επόμενο κβάντο φωτός –
αμείλικτη.

Ίσως να επέλεξα
αυτόν το δρόμο
γιατί κανείς δεν επέλεξε
τον άλλο
δίπλα μου,
μισό ή ένα κεφάλι ψηλότερος
δίπλα μου,
κανείς που να τον αγαπούν όλα τα χρώματα,
κανείς με τέτοια χέρια και τέτοιο κεφάλι,
κανένας –
πάλι γίνεσαι εσύ
ο 'κανένας'
και δεν σε λένε καν
Οδυσσέα,
όχι Οδυσσέα...

γίνεσαι εσύ ο κανένας
γιατί είμαι
εγώ,
εγώ,
άνθρωπος.

ΙΙ. Εκλογίκευση

Έλεγα λοιπόν
[δηλαδή έλεγα κάτι άλλο,
έλεγα για μία ακόμη πιθανότητα,
μία ακόμη παραλλαγή
πάνω στο ίδιο θέμα,
μία ακόμη οπτική γωνία,
πιο τραγική απ' αυτήν εδώ
τη συγκρατημένη,
την ισορροπημένη,
την λίγο πιο στεγνή
αλλά και λίγο λιγότερο
αιματηρά εγωιστική –
αλλά καταλαβαίνεις,
πρέπει να προσθέσω
κι άλλες παραλλαγές
αν θέλω να είμαι,
αν θέλω να είμαι
'καλυμμένη']
πως μάλλον επέλεξα αυτόν το δρόμο
γιατί το δείγμα 'εαυτός'
είναι μικρό,
πολύ μικρό
για ν' αποδειχτεί οτιδήποτε,
κι ακόμα και να ήταν αρκετό,
γιατί να επιχρυσώσω
ένα ένστικτο
κι όχι κάποιο άλλο;

Από την άλλη
ίσως απλά να φοβάμαι –
ένας ακόμη φόβος,
ένας ακόμη
άνθρωπος.

ΙΙΙ. Γενίκευση

Όλοι θέλουμε
το μπαμπά
ή
τη μαμά μας.

Όλοι θέλουμε
τη σκοτεινή τρύπα
με την ησυχία
και
τη φυλακή
όπου μας αγαπούν
και ξέρουν στ' αλήθεια
καλύτερα.

Όλοι θέλουμε
να είναι δύο οι δρόμοι
και να διαλέξουμε τον μοναδικό
σωστό
θριαμβικά.

Τέτοιες χάρες πολυτελείας,
τέτοιες γλυκειές, νωθρές,
κι αχ τόσο έντονες
ηδονές,
όμως,
ξεπληρώνονται με σκληρή, επίπονη, δύσκολη,
ανεπιθύμητη
σοφία,
την οποία μετά αγαπούμε
γιατί είμαστε
εμείς,
εμείς,
άνθρωποι.

[Από την άλλη
όλοι θέλουμε ν' ανέβουμε στην κορυφή
και να μας κοιτούν στα μάτια με δέος
κι αγάπη –
βλέπεις, πάντα υπάρχουν
άλλοι
και αγάπη,
και η αέναη επιθυμία για την αυθεντία,
κάποιου άλλου
ή τη δική μας,

για τη μία απάντηση.]

IV. Συμπέρασμα

Χρειάζεται ν' αγαπάς τον πόνο
με παράλογο, πορφυρό πάθος
για ν' αγαπάς τον κόσμο
μέσα στον οποίο κάποτε
τελειώνεις,
τον κόσμο με την πανέμορφη,
αβάσταχτη
αυστηρότητα,
τον κόσμο
που δεν έχει νόημα

να συγχωρέσεις,
ν' αγκαλιάσεις,
να καταραστείς –
μόνο να τον λατρέψεις έχει νόημα,
ο καθ' ένας έχει δικαίωμα να λατρεύει
ό,τι θέλει
αρκεί να μην απαιτεί
συγχώρεση,
αγκαλιά,
κατάρα,

τίποτε.

Έχω όλες τις πιθανές απαντήσεις,
δεν έχω μία απάντηση...

Τώρα ήρθαμε,
ήρθα,
ως εδώ.

Εξ άλλου οι άνθρωποι
αγαπούν τόσο τις συμμετρίες
που τις βρίσκουν παντού,
ή απλώς υπάρχουν παντού,
δεν ξέρω, σου λέω.

Οι άνθρωποι
θέλουν τόσο να βγάζουν όλα νόημα
που βρίσκουν νόημα
ακόμα και στο να μη βγάζει τίποτα νόημα.

Κάπως έτσι
παλεύω έως θανάτου
για ένα παιδικό μου όνειρο
αλλάζοντάς το,
κάπως έτσι
σ' αγαπώ,
κάπως έτσι
με προδίδω
για να με σώσω,
γιατί η ζωή νικάει πάντα,
γιατί έτσι,
γιατί μπορεί,
γιατί όχι;

Η ζωή νικάει τον εαυτό –
δεν είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον που ακόμα ελπίζω
πως ο νικημένος εαυτός
θα νικήσει το θάνατο;

Πάντως δεν είναι ούτε πιο παράλογο
ούτε πιο σκληρό
απ' τον έρωτα.

Εξ άλλου
τ' αρχαία μάγια
δίνουν όλες τις πιθανές απαντήσεις –

δεν δίνουν μία απάντηση.

~