The windowsill

Το περβάζι

Κάποτε, σ’ ένα σπίτι ούτε πιο μακρυά ούτε πιο κοντά στην άκρη του κόσμου απ’ το δικό σου, μια μάνα πολύ νεαρή, πολύ κουρασμένη, και πολύ νεαρή για νά ‘ναι τόσο κουρασμένη, αποφάσισε πως τα θαύματα πρέπει να γίνονται χωρίς καμμιά προσπάθεια, κι είπε στην πιο μικρή απ’ τις τρεις κόρες μια ιστορία πιο απαλή και πιο ζεστή απ’ τις χειμωνιάτικες κουβέρτες του κρεββατιού της, και πιο γαλάζια απ’ τα καταγάλανα μάτια της.

Και καθώς οι όμορφες ιστορίες από παλιά ταξίδευαν πιο γρήγορα απ’ οτιδήποτε άλλο που ταξιδεύει στον κόσμο και δεν σταματούσαν ποτέ να ταξιδεύουν, κάποτε, όχι και τόσο παλιά, η ιστορία έφτασε και στ’ αυτιά μου, και στα δικά σου. Όταν έφτασε στα δικά μου σαν σιγοτραγουδισμένη, απροσδιόριστα γνώριμη μελωδία, ήταν πια μια ιστορία με μεγάλα φωτεινά παράθυρα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα, σπαθιά που αντανακλούσαν τη φεγγαρολουσιά, μάσκες και κονφεττί. Όταν έφτασε στα δικά σου σαν εικόνα από χάδι μέσα σ’ όνειρο θαρρώ πως είχε εύθραυστο σώμα, ατέλειωτα κύμματα μαλλιά κι ένα παλιό βιβλίο στα χέρια, αλλά εσύ ξέρεις καλύτερα, κι ίσως και να μπερδεύω το τραγούδι μου με το χάδι σου, ή νά ‘ναι και τα δυο μαζί ένα και μόνο όνειρο γεμάτο τραγούδια και χάδια.

Αυτό που έχει σημασία είναι πως ό,τι άκουσα εγώ κι ό,τι εσύ είδες ήρθε απ’ τον ίδιο κόσμο, έναν κόσμο που γεννήθηκε απ’ τους αναστεναγμούς εκείνης της πρώτης μικρούλας πού ‘χε κι όλας προλάβει να φτιάξει ζωή και ν’ αποκάμει. Έναν κόσμο όπου τα θαύματα στολίζουν τα δέντρα σαν πρωινές δροσοσταλίδες, καβαλούν απαλά αεράκια και δυνατούς ανέμους και κυλούν σε γλυκόλαλους λαιμούς σαν καθαρό νερό. Τον κόσμο που ο σπόρος του φυτεύτηκε στα βάθη των ψυχών μας σα φλόγα που μέσα της έχει όλα τα χρώματα.

Από τότε που ένοιωσα όλα αυτά τα χρώματα στην ψυχή μου να φουντώνουν, δεν μπόρεσα να ξεχάσω τα θαύματα. Τις μέρες που είναι πορφυρή και πεινασμένη η φλόγα, βλέπω στις χρυσοκόκκινες ανταύγειες της εκείνο το κορίτσι-γυναίκα του παλιού καιρού και τα μάτια του ζητούν απεγνωσμένα το άκοπο θαύμα. Τις μέρες που σιγοκαίει πιο βαθειά προστατευμένη απ’ τους αέρηδες που φυσούν λίγο-πολύ σ’ όλες τις ψυχές και μοιάζει σαν υγρό μπουκέτο βιολέττες βλέπω γραμμένες στα πέταλά της σιγανές προσευχές κι αλήθειες που μιλούν για τα ίδια τα θαύματα – που είναι στ’ αλήθεια πιο γαλάζια απ’ τα πιο γαλάζια μάτια που μπορεί κανείς να φανταστεί – κι όχι για το πώς θά ‘πρεπε να γίνονται μ’ ένα πετάρισμα των ματιών και για το πόσα είδη πεταλούδες θά ‘πρεπε να τα περιτριγυρίζουν.

Η φλόγα είναι πάντα εκεί, μια φουντώνει, μια κουρνιάζει και μια τρεμοπαίζει. Η ίδια φλόγα μου ανοίγει το παράθυρο που κοιτάζει στον κόσμο των θαυμάτων, μου φανερώνει ακριβές μικρές αλήθειες και με σπρώχνει σε βιαστικές, λαίμαργες θελήσεις. Έχω βαλθεί να μαζέψω τις αλήθειες μια-μια σαν σπάνια μαργαριτάρια γιατί μου μαθαίνουν για την ομορφιά του κόσμου αυτού – πού ‘χει ακόμα και παράθυρα για τον κόσμο των θαυμάτων μέσα σε φλόγες που καίνε σ’ ανθρώπινες ψυχές – και για τη διστακτική ομορφιά των θαυμάτων που έρχονται όλο και πιο κοντά στο παράθυρό μου σα λευκά περιστέρια, τσιμπολογώντας τα ψύχουλα που έχω μάθει να τους αφήνω με τρυφεράδα.

Όσο πλησιάζουν τα περιστέρια, τόσο γαληνεύουν τ’ αγριεμένα, απεγνωσμένα μάτια που θα μπορούσαν νά ‘ταν και δικά μου. Το κουρασμένο κορίτσι δείχνει ν’ αποκοιμιέται σιγά-σιγά κόντρα σ’ ένα γαλάζιο φόντο, αφήνεται όπως μόνο κάποιοι που ποτέ δεν αφέθηκαν μπορούν ν’ αφεθούν όταν έρθει η ώρα. Έχω την αίσθηση πως έτσι, σιγά-σιγά, φιλιώνω με τις φλόγες κι όλα τους τα χρώματα, και πως γνωρίζω κάτι παραπάνω για την αλήθεια των θαυμάτων απ' ό,τι εκείνο το κουρασμένο κορίτσι του κάποτε-πολύ-παλιά.

Βέβαια, πάντα θα έχω μια αδυναμία στις μάσκες και το κονφεττί – αλλά δεν αφήνω κονφεττί αντί για ψίχουλα ψωμιού στο περβάζι της ψυχής μου.

~